Τους αφήσαμε μόνους τους συναδέλφους μας και δεν τους άξιζε

http://ixnilasies.blogspot.gr/2014/03/blog-post_21.html 

Από το καλοκαίρι του 2013 που καταργήθηκαν ολόκληροι τομείς εκπαίδευσης στην επαγγελματική εκπαίδευση και δόθηκαν ως «δώρο» στους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στην ιδιωτική εκπαίδευση, 2122 εκπαιδευτικοί πετάχτηκαν μεσοπέλαγα στην λογική των προκαθορισμένων απολύσεων -ελέω τρόϊκας- και "αριθμών" που δεν έβγαιναν, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς αιτιολογήσεις, με ένα νεφελώδες «κοινό καλό» να γίνεται πιπίλα στα χείλη των κυβερνητικών ταγών και των παπαγάλων τους, καταστρατηγώντας νόμους και διατάξεις, κάνοντας το ίδιο το Σύνταγμα κουρελόπανο. Όλα αυτά στο όνομα της «προστασίας των υπολοίπων δημοσίων υπαλλήλων», «της ποιοτικής αναβάθμισης της Παιδείας», «της Αξιολόγησης», «της ενίσχυσης της Επαγγελματικής εκπαίδευσης», «της αναδιάρθρωσης και λειτουργικής εξυγίανσης του δημόσιου τομέα της χώρας», «των προαπαιτούμενων δομικών αλλαγών για την ανάπτυξη».

Ψέματα, ψέματα και από πάνω κι άλλα ψέματα.

Και κοροϊδία. Και θράσος. Και αλητεία. Και μικροπολιτικά συμφέροντα.

Και δώσ’ του να παλεύουν οι συνάδελφοι μόνοι τους στην ουσία, δώσ’ του να χτυπάνε πόρτες και να τρώνε πόρτα και απαξίωση, δώσ’ του να μην ξέρουν τι τους ξημερώνει, δώσ’ του από τα κανάλια να τους λοιδορούν και να τους ακυρώνουν ως ανθρώπους και καθηγητές κάτι απίστευτες «κυρίες» και «κύριοι», δώσ’ του να φλερτάρουν καθημερινά με την κατάθλιψη και να εισπράττουν αδιαφορία και εμπαιγμό, δώσ’ του να τους κοροϊδεύει η «Υπηρεσία» κρεμώντας τις ελπίδες τους ως ευκαιριακή πραμάτεια σε προσωρινές λίστες και σε αιτήσεις και ενστάσεις, δώσ’ του να γίνονται ακτιβιστές και να μάχονται μέχρι τέλους.

Και μετράνε τις μέρες τους για το απολυτήριο· δύο και ξημέρωσε

Εμείς, όμως συνάδελφοι;

«Εμείς»;

«Συνάδελφοι»;

Που είμαστε εμείς;

Που;

Πόσο τους σταθήκαμε;

Αν εξαιρέσει κανείς την ελπίδα που γεννήθηκε –και μάλλον πέθανε- με την πενθήμερη απεργία των καθηγητών τον Σεπτέμβρη του 2013, από εκεί και μετά μια απέραντη θλίψη.

Τους αφήσαμε μόνους τους συναδέλφους μας και δεν τους άξιζε.

Που είναι οι συνάδελφοι των Γυμνασίων;

Που είναι οι συνάδελφοι των Γενικών Λυκείων;

Που είναι οι συνάδελφοι των μαθημάτων γενικής παιδείας των ΕΠΑΛ;

Ακόμη και εκείνοι οι συνάδελφοι των τεχνικών ειδικοτήτων που χάθηκαν;

Πόσο παρτάκηδες γίναμε;

Τον εαυτούλη μας, την δουλίτσα μας, την οικογένειά μας, τον μισθουλάκο μας…

Πόσο ξέπλυμα ενοχών και «αλληλεγγύης» αντιστοιχεί στην εκπλήρωση του μοναδικού «συλλογικού» κλαδικού καθήκοντος της με την εκλογή μελών στα θεσμικά όργανα και την καταμέτρηση εδρών και ψήφων;

Πόση εκχώρηση αξιοπρέπειας αναλογεί στην εκχώρηση της αντιπροσώπευσής μας αποκλειστικά και μόνο μέσα από τα κομματικά και συνδικαλιστικά όργανα;

Ψηφίσαμε κάποιους για να τρέχουν αυτοί για εμάς (όποιοι από αυτούς τέλος πάντων) και τελειώσαμε σαν άτομα και σαν σκεπτόμενοι άνθρωποι;

Για να μην χάσουμε την βολή μας;

Για να μην χάσουμε Πρετεντεροτρέμηδες και ποδόσφαιρο από την υψηλής ανάλυσης τηλεόραση του σαλονιού μας;

Για να μας περισσέψει κι άλλος χρόνος για το ξεφτιλισμένο facebook, τα likes, τα tweets, τoinstagram, τo tumplr;

Για να αναπληρώσουμε το έλλειμμά μας στις σχέσεις και την ανθρώπινη επαφή με μια γρήγορη σύνδεση και ένα tablet;

Πόση ξεφτίλα πια; Πόσο πιο κάτω;

Ξεφτίσαμε και ξεφτιλιστήκαμε όχι μόνο ως κλάδος αλλά και ως άνθρωποι πια

Εγκαταλείψαμε.

Παραδοθήκαμε.

Υποταχθήκαμε.

Ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι όμως.

Δεν είναι κολυμπήθρα του Σιλωάμ κι ούτε κανείς «αγιοποιείται» κι ούτε παίρνει άφεση αμαρτιών με την συμμετοχή του σε μια απεργία. Η καθημερινή στάση ζωής και οι επιλογές μας δεν μπορούν να συνοψισθούν και να «ισολογισθούν» μόνο με το αν απεργεί κάποιος ή όχι.

Ούτε το ζητούμενο είναι η αποκομιδή πόντων επαναστατικότητας.

Είναι όμως για το φιλότιμο ρε.

Για εμάς τους ίδιους ως εργαζόμενους και ως ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Στέλνουν οι ανάλγητοι καρεκλοκένταυροι σε απόλυση ανθρώπους που τους είχαμε δίπλα μας, τους ξέραμε, τους μιλούσαμε, δουλεύαμε μαζί τους, σχεδιάζαμε, ονειρευόμασταν, γελάγαμε και κλαίγαμε.

Πως το δεχόμαστε έτσι και δεν αντιδράμε;

Που είναι το τσαγανό μας;

Που είναι το «ζωντανό παράδειγμα» που θα κληρονομήσουμε στους μαθητές μας και στα παιδιά μας;

Που είναι το φιλότιμό μας;

Που;

Βολεψάκηδες και παρτάκηδες.

Αυτό καταντήσαμε.

Εμείς.

Μόνοι μας.

Από επιλογή.

Κι αν περιφέρω την μοναξιά μου στις πορείες με τους όλο και λιγότερους πια, κι αν εξακολουθώ να απεργώ ενώ όχι απλά δεν βγαίνω αλλά έχω κυριολεκτικά πνιγεί, κι αν ακόμη κι αυτά τα «χαμένα» χρήματα από την συμμετοχή μου στην απεργία τα «κλέβω» από την οικογένειά μου, κι αν ακόμη πηγαίνω μόνος στις συνελεύσεις και στις πορείες και φεύγω ακόμη πιο μόνος, είναι γιατί δεν θέλω να φτύνω στον καθρέπτη μου τα πρωινά που εγώ ακόμη πάω σχολείο αλλά οι συνάδελφοί μου όχι.

Και τελικά σε ένα άλλο επίπεδο, δεν έχει να κάνει ούτε με το αν οι συνάδελφοι απολυθούν ή καταφέρουν να σώσουν τις δουλειές τους.

Είναι που έχει άμεση σχέση με το τι άνθρωποι και τι καθηγητές θέλουμε να είμαστε.

Είναι για το πώς κοιτάμε τους μαθητές μας στα μάτια χωρίς ενοχικά σύνδρομα και χωρίς απολογητικό ύφος.

Είναι τελικά, που το τι είναι φιλότιμο και τι αξιοπρέπεια δεν το έμαθα στα βιβλία, στα θρανία και στα αμφιθέατρα, ούτε στις πόρτες βουλευτών και βολεμένων παρτάκηδων καρεκλοκένταυρων, ούτε εκ του ασφαλούς και στα εύκολα, αλλά στα δύσκολα και για τα δύσκολα μου το έμαθε ο πατέρας μου κι αυτό το κρατάω πάντα τρανό και μέγα φυλαχτό.

Είναι ένα από τα ελάχιστα που έχω κι εγώ να κληρονομήσω στα παιδιά μου και τους μαθητές μου: Φιλότιμο κι Αξιοπρέπεια …