Συναγερμός! Όταν η εργασία σκοτώνει! (Alerte! Quand le travail tue!)

 Φωτογραφία Denis Allard για τη Libération

της Μάγιας Σταυροπούλου

Στις 21 Σεπτεμβρίου η Christine Renon, διευθύντρια ενός δημόσιου Νηπιαγωγείου στην περιοχή Pantin του Seine-Saint-Denis στα περίχωρα του Παρισιού, αυτοκτονεί μέσα στο σχολείο της, μικρό διάστημα μετά την αυτοκτονία ενός καθηγητή στη Valbone της Nice. Το ποσοστό των αυτοκτονιών στον χώρο των εκπαιδευτικών στη Γαλλία, δυόμιση φορές υψηλότερο στο σύνολο των υπόλοιπων μισθωτών εργαζομένων, δεν είναι άσχετο με τα βάρη και τις πιέσεις που υφίστανται οι λειτουργοί της δημόσιας εκπαίδευσης.

Στις 3 Οκτωβρίου 200 σχολικές μονάδες παρέμειναν κλειστές και το 60% των εκπαιδευτικών απήργησαν ενώ πολλές χιλιάδες διαδηλωτών κατέκλυσαν την Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης της περιοχής και συγκεντρώσεις εκατοντάδων διαδηλωτών σε όλη τη χώρα εξέφρασαν την οργή τους  απέναντι στην καταστροφική πολιτική του Υπουργού παιδείας Blanquer και της κυβέρνησης Macron, θεωρώντας την υπεύθυνη για τις αυτοκτονίες εκπαιδευτικών και καταγγέλλοντας τις συνθήκες εργασίας και τις πολυποίκιλες και συνεχώς αυξανόμενες πιέσεις της Διοίκησης.  

Οι επιστολές που έστειλε η διευθύντρια του Νηπιαγωγείου στους συναδέλφους της εκφράζουν, αιτιολογώντας την πράξη της, την απεγνωσμένη διαμαρτυρία της να επωμιστεί έναν δυσβάσταχτο φόρτο εργασίας που συνεχώς αυξάνεται, τις υπερβολικές απαιτήσεις της διοικητικής ιεραρχίας και ένα εργασιακό περιβάλλον που διαρκώς επιδεινώνεται, τραγικό σήμα κινδύνου, πέρα από τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.

Στη Δημόσια Εκπαίδευση, όπως και σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα (Ταχυδρομείο, οικονομικές υπηρεσίες, νοσοκομεία, Σιδηρόδρομοι), όπου οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται δραματικά, οι υπουργοί απαξιώνουν τον ρόλο και την προσφορά του εκπαιδευτικού και ακυρώνουν το λειτούργημα και το έργο των εργαζομένων, γεγονός το οποίο, σε συνδυασμό με τις πιέσεις που ασκούνται σε αυτούς από τη διοικητική ιεραρχία, καθιστά τις εργασιακές συνθήκες αφόρητες.

Τα συνδικάτα των εργαζομένων στη Γαλλία εκτιμούν ότι οι καταστροφικές μεταρρυθμίσεις στον Δημόσιο Τομέα, της δημόσιας εκπαίδευσης συμπεριλαμβανομένης, η συνεχώς διογκούμενη γραφειοκρατία, η συσσώρευση αντιπαιδαγωγικών και αντιεκπαιδευτικών εφαρμοστικών εντολών σε βάρος των μορφωτικών αναγκών των μαθητών και των εργασιακών συνθηκών του προσωπικού ευθύνονται για την υποβάθμιση της επαγγελματικής και προσωπικής ζωής των εκπαιδευτικών που φτάνει, κατά περίπτωση, στην εξόντωσή τους.  

Οι εκπαιδευτικοί με τις κινητοποιήσεις τους απαίτησαν την παραπομπή των δύο πρόσφατων τραγικών συμβάντων στην Επιθεώρηση Εργασίας με στόχο  την αναγνώρισή τους ως εργατικών ατυχημάτων.

Το μότο της κυβέρνησης Macron «κάνουμε το καλύτερο με τα λιγότερα» («faire mieux avec moins») φέρει την ευθύνη για την εξόντωση των εργαζομένων. Αυτό ακριβώς δηλώνει με την υπογραφή της, στις επιστολές που έστειλε η Διευθύντρια του Νηπιαγωγείου λίγο πριν αυτοκτονήσει: «Κριστίν Ρενόν, εξαντλημένη διευθύντρια» («Christine Renon, directrice épuisée») «Κάνουμε το καλύτερο με τα λιγότερα» στη Γαλλία, στη Μ. Βρετανία, όπως και παντού στον νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό κόσμο, όπως και στην Ελλάδα σημαίνει ότι οι εκπαιδευτικοί δεν κάνουν καλά τη δουλειά  τους και είναι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά της εκπαίδευσης. Σημαίνει ότι οφείλουν να κάνουν ολοένα και περισσότερα, ενώ γίνονται ολοένα και λιγότεροι. Σημαίνει πολυπληθή τμήματα μαθητών με λιγότερους εκπαιδευτικούς, που πρέπει να είναι σε θέση να κάνουν λίγο απ’ όλα και όπως–όπως, χωρίς δομές υποστήριξης και με εργασιακό καθεστώς όλο και συχνότερα ελαστικό, επισφαλές και  προσωρινό. Σημαίνει ότι η αξιολόγηση στην εκπαίδευση, από το νηπιαγωγείο μέχρι το Λύκειο, δεν προσφέρει κανένα πραγματικό εκπαιδευτικό – παιδαγωγικό όφελος, ούτε για τους μαθητές ούτε για τους εκπαιδευτικούς, παρά χρησιμεύει για να ενοχοποιήσει τους εκπαιδευτικούς, μεταφέροντας  στις πλάτες τους  την ευθύνη για την υποβάθμιση της εκπαίδευσης. 

Στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της μεθόδευσης, τα ΜΜΕ στη Γαλλία επιχειρούν να παρουσιάσουν την τραγική αυτοχειρία της διευθύντριας ως συνέπεια μιας εύθραυστης και καταθλιπτικής προσωπικότητας, δια στόματος των διοικητικών παραγόντων που θα διεξάγουν τη σχετική έρευνα, χωρίς κανέναν δισταγμό, προκειμένου να εξιλεώσουν την κυβέρνηση και την πολιτική της.

Η μετατροπή των θυμάτων της αντιεκπαιδευτικής και αντεργατικής πολιτικής σε αυτόχειρες – θύτες αποτελεί το σύγχρονο αφήγημα των απανταχού κυβερνήσεων που εφαρμόζουν πολιτικές ακραίων συντηρητικών αναδιαρθρώσεων, τόσο στους τομείς παροχής των δημόσιων κοινωνικών αγαθών όσο και στο πλαίσιο των δικαιωμάτων και των συνθηκών εργασίας  των εργαζομένων.

Μόνη απάντηση ένα πανεργατικό μέτωπο διεκδικήσεων και αγώνων για την ανατροπή αυτών των πολιτικών.

Πηγή: selidodeiktis.edu.gr