Η σύλληψη της δασκάλας, το μέγεθος της σανίδας και ο αμερικάνικος εκπαιδευτικός μεσαίωνας.

της Αιμιλίας Τσαγκαράτου 

Το γύρο του κόσμου έκανε μέσω του διαδικτύου η εικόνα της σύλληψης της Deyshia Hargrave, δασκάλας στην κομητεία Vermillion της πολιτείας της Λουιζιάνα των ΗΠΑ στις 8 Ιανουαρίου, κατά τη διάρκεια συνεδρίασης του Σχολικού Συμβουλίου της περιοχής. Οι κατηγορίες ήταν «η παραμονή της σε συγκέντρωση μετά από απαγόρευση» και «αντίσταση κατά της αρχής». Το «έγκλημά» της ήταν ότι διαμαρτυρήθηκε για την απόφαση του Συμβουλίου να αυξήσει το μισθό του υπεύθυνου των σχολείων της εν λόγω περιοχής (superintendent) Jerome Puyau κατά 38.000 δολάρια ετησίως, φτάνοντας έτσι τα 148.00 δολάρια! «Όταν παίρνει αύξηση ένα υπεύθυνος σχολείων ή οποιοσδήποτε άλλος σε ηγετική θέση, αυτό είναι ένα χαστούκι στο πρόσωπο όλων των εκπαιδευτικών, των εργαζόμενων στις καντίνες των σχολείων μας και όλου του βοηθητικού προσωπικού, τη στιγμή που όλοι εμείς δεν έχουμε πάρει αύξηση τα τελευταία δέκα χρόνια. Που θα τα βρείτε όλα αυτά τα χρήματα; Στην πραγματικότητα θα τα πάρετε από τις τσέπες των εκπαιδευτικών». Αυτή ήταν η δήλωσή της που εξόργισε τον Puyau και κάλεσε τον αστυνομικό να την απομακρύνει με τη βία από την αίθουσα της συνεδρίασης. Ο πρόεδρος του σχολικού συμβουλίου Fontana δήλωσε προκλητικά μετά το περιστατικό ότι «όλοι θέλουν να πάρουν το μέρος της καημένης της γυναικούλας που την πέταξαν έξω. Εκείνη όμως έκανε την επιλογή της. Θα μπορούσε να είχε βγει έξω ήσυχα, και τίποτε από όλα αυτή δεν θα είχε συμβεί»!!!

Από τη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε το γεγονός, ένα κύμα συμπαράστασης έχει κατακλύσει τις ΗΠΑ, ενώ εκπαιδευτικοί από όλο τον κόσμο δηλώνουν ότι είναι με το μέρος της. Στo Abbeville, στην πόλη στην οποία διδάσκει, πραγματοποιήθηκε δύο μέρες μετά το περιστατικό μεγάλη συγκέντρωση συμπαράστασης και διαμαρτυρίας από εκπαιδευτικούς και γονείς. «Θέλω κάτι να βγει από όλο αυτό, θέλω να αλλάξουν τα πράγματα, θέλω οι χειροπέδες και οι συλλήψεις να ανήκουν στο παρελθόν», δήλωσε στη συγκέντρωση η Hargrave. «Θέλω οι εκπαιδευτικοί και οι πολίτες να συμμετέχουν στα τοπικά τους συμβούλια και να λένε τη γνώμη τους. Διδάσκω στους μαθητές μου να φέρονται στους άλλους με σεβασμό και να υπερασπίζονται τη γνώμη τους όταν βλέπουν την αδικία. Τι είδους γυναίκα, μητέρα, δασκάλα ή πολίτης θα ήμουν εάν δεν έκανα κι εγώ το ίδιο;»

Το περιστατικό αυτό δείχνει με τον πιο καθαρό τρόπο τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα στις ΗΠΑ. Οι υπέρογκες αμοιβές των στελεχών και των μάνατζερ της εκπαίδευσης και η τεράστια ψαλίδα τους από εκείνες των εκπαιδευτικών δείχνουν τη λογική με την οποία λειτουργεί η σχολική ηγεσία: είναι το κίνητρο εκείνο για να μπορούν να καθυποτάσσουν, να ελέγχουν, εντέλει να ευτελίζουν το έργο και την προσωπικότητα των εκπαιδευτικών. Η καταστολή δεν είναι παρά η άμεση λογική συνέπεια μιας τέτοιας εκπαιδευτικής πολιτικής, φυσικά ως ένα κομμάτι του συνολικού παζλ της καταστολής και του αυταρχισμού που ζουν οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες και οι μειονότητες στην Αμερική και που έχει ενταθεί επικίνδυνα με την άνοδο του Τραμπ στο προεδρικό αξίωμα.

Όμως αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Στην συγκεκριμένη εκπαιδευτική περιφέρεια, οι κανονισμοί λειτουργίας των σχολείων που επιβάλλονται από το Σχολικό Συμβούλιο παραπέμπουν στην κυριολεξία σε εκπαιδευτικό μεσαίωνα: σωματική τιμωρία στους μαθητές, επιβολή συγκεκριμένου τύπου ενδυμασίας και σχολικές στολές, υποχρεωτικό αλκοτέστ για μαθητές και συνοδούς κατά την είσοδο σε σχολικές εκδηλώσεις, ανιχνευτές μετάλλων και χρήση αστυνομικών σκυλιών μέσα στα σχολικά κτίρια, σωματικός περιορισμός των μαθητών με ειδικές ανάγκες είναι κάποια από τα μέτρα που επιβάλλονται. Σε μια ανατριχιαστική περιγραφή των «διαδικασιών πειθάρχησης» των μαθητών στο «βιβλίο οδηγιών» του σχολικού συμβουλίου της συγκεκριμένης περιοχής, δίνεται ακόμα και το μέγεθος της σανίδας που πρέπει να χρησιμοποιείται για να χτυπούν τα οπίσθια των μαθητών, με την παρουσία ενήλικα! Όσο για το dress code, τον κώδικα δηλαδή ενδυμασίας, παιδιών και εκπαιδευτικών, οι κανόνες εκτείνονται σε πέντε (!) σελίδες, περιλαμβάνοντας ακόμα και το είδος των εσωρούχων(!), την απόσταση του στριφώματος του φορέματος των κοριτσιών από το πάτωμα, ή το ότι οι μαθητές πρέπει να φορούν υποχρεωτικά ζώνη από την 1^η μέχρι τη 12^η τάξη!

«Άξιος» λοιπόν ο μισθός του μάνατζερ. Η αλήθεια είναι ότι είναι κουραστικό να κρατάς μεζούρα και να μετράς τα πάντα, από το μήκος και το πλάτος της σανίδας για να χτυπάς μικρά παιδιά μέχρι το πόσους εκπαιδευτικούς πρέπει να απολύσεις αν δεν είναι αποδοτικοί. Εμείς όμως πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: για πόσο ακόμα οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι μαθητές θα τα ανέχονται όλα αυτά; Οι φωνές αντίστασης που υπάρχουν πρέπει να γίνουν ακόμα πιο δυνατές. Τα χτυπήματα πρέπει επιτέλους να επιστραφούν στους θύτες.

selidodeiktis.edu.gr/