Για να μπορέσουμε επιτέλους να ανασάνουμε!

της Αιμιλίας Τσαγκαράτου,

Με λένε Τζορτζ, ζω σε μια χώρα που η ζωή αξίζει όσο ένα υποτιθεμένο πλαστό εικοσαδόλαρο, με πατούν με το γόνατο στο λαιμό μέχρι θανάτου, είμαι ένας φτωχός αφροαμερικανός.

Δεν μπορώ να ανασάνω.

Με λένε Τζον, προσβλήθηκα από τον κορονοϊό, τα πνευμόνια μου καταρρέουν, δεν μπορώ να πάω στο νοσοκομείο να μπω σε αναπνευστήρα, είμαι ανασφάλιστος.

Δεν μπορώ να ανασάνω.

Με λένε Κάρμεν, ζω φυλακισμένη σε στρατόπεδο κράτησης στα σύνορα των ΗΠΑ, μακριά από τα παιδιά μου, δεν χωράω πουθενά, είμαι πρόσφυγας.

Δεν μπορώ να ανασάνω.

Με λένε Ραμόν, ήρθα από το Μεξικό για μια καλύτερη ζωή, με ανάγκασαν να δουλέψω στο εργοστάσιο με πυρετό, μου έδωσαν χάπια και μου είπαν να γυρίσω πίσω στη δουλειά, είχα Covid-19, το διέγνωσαν λίγο πριν το τέλος, είμαι μετανάστης.

Δεν μπορώ να ανασάνω.

Τα σύμβολα στη Μινεάπολη καίγονται. Το σύμπλεγμα των διαμερισμάτων στο οποίο καλούνται να ζήσουν τα θύματα των εξώσεων με ένα εφάπαξ βοήθημα 1200 δολαρίων. Τα αστυνομικά τμήματα που χρόνια τώρα χτυπούν και σκοτώνουν με βάση το χρώμα του δέρματος. Τα πολυκαταστήματα, ναοί του αμερικάνικου καταναλωτισμού, που όλο και περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια τους για να χορτάσουν την πείνα τους.

η συνέχεια στο selidodeiktis.edu.gr