του Χρήστου
Κάτσικα
Το τραγούδι της Αγγλίδας Vera Lynn υποσχόταν στα χρόνια του Β΄
Παγκοσμίου Πολέμου ένα ηλιόλουστο μέλλον στους στρατιώτες που έδιναν τις ζωές
τους στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Η νέα έκθεση ΟΟΣΑ υπόσχεται, όπως λέει και
ο τίτλος της, «ένα λαμπρό μέλλον για την ελληνική εκπαίδευση» ή αλλιώς
επιστροφή στην «κανονικότητα». Όσοι αναπνέουν την κιμωλία μέσα στη σχολική
τάξη, εύλογα, ρωτάνε; Για ποιον;
Για να απαντήσει κανείς το παραπάνω ερώτημα οφείλει
να πάρει υπόψη του μια σειρά από -εκ πρώτης όψεως- ασύνδετα συμβάντα στην
ελληνική εκπαίδευση. Πρόκειται για μια σειρά «επεισοδίων» που συνθέτουν, όμως,
μ’ έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο το παζλ μιας εκπαίδευσης στην οποία
επιχειρείται η αλλαγή dna.
Πριν από τρεις δεκαετίες, δυο επιστήμονες, οι κ.κ. Ornstein και Ehrich, έκαναν έρευνα πάνω στην αδράνεια
που δημιουργείται από τη μη συνειδητοποίηση των επερχόμενων μεταβολών. Οι
επιστήμονες απέδειξαν ότι αν βάλουμε ένα βάτραχο σε μια κατσαρόλα με νερό και
αρχίσουμε να το θερμαίνουμε αργά, ο βάτραχος σταδιακά προσαρμόζει τη
θερμοκρασία του σώματός του με αυτή του νερού. Μόλις το νερό αρχίσει να βράζει,
δεν μπορεί πλέον να προσαρμόσει τη θερμοκρασία του και προσπαθεί να πηδήξει έξω
από την κατσαρόλα. Αλλά δυστυχώς, σε αυτό το σημείο είναι αδύνατο να το σκάσει
επειδή έχει ήδη σπαταλήσει όλη την ενέργειά του προσαρμόζοντας τη θερμοκρασία
του και πλέον δεν έχει τη δύναμη να αποδράσει.