Κατ΄οίκον διδασκαλία: παιδιά ενός κατώτερου θεού;

της Σοφίας Στεφανίδου,

Γεννήθηκε αγόρι! Ένα υπέροχο, χαμογελαστό μωρό. Καθώς μεγάλωνε, μεγάλωναν και οι αγωνίες των γονιών του. Να είναι ευτυχισμένος, να φέρεται με σεβασμό, να έχει αξιοπρέπεια, να τιμά και να δίνει αξία στη γνώση. Γιατί μόνη εκείνη είναι το μοναδικό εφόδιο για τη ζωή του, η “προίκα” του, καθώς ούτε παιδί κάποιου επώνυμου, κατέχοντος την εξουσία, λεφτά, είναι. Γιατί εκείνα τα λόγια του ποιητή αποτέλεσαν φάρο στη ζωή τους:

“Μάθαινε και τ’ απλούστερα!

-Γι’ αυτούς που ο καιρός τους ήρθε

ποτέ δεν είναι πολύ αργά!

-Μάθαινε το αβγ, δε σου φτάνει,  μα συ

να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί!

-Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις!

Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις,

— Μην αφεθείς να πείθεσαι

-μάθε να βλέπεις συ ο ίδιος!

Ό,τι δεν ξέρεις ο ίδιος

καθόλου δεν το ξέρεις”.

Κι ήρθε εκείνη η μέρα που εντελώς αναπάντεχα το παιδί, το παιδί μας, προσβλήθηκε από κάποια νόσο. Μια νόσο από εκείνες που μοιάζουν με το Γολγοθά, από εκείνες που ξέρεις ότι θα την κουβαλάς σε όλη σου τη ζωή. Και χρειάζεται τεράστια υπομονή, αισιοδοξία, σθένος, ψυχική και συναισθηματική αντοχή. Και πάνω από όλα συνεχής φροντίδα να μην εγκαταλείψει την αγάπη για ζωή. Να παλέψει για αυτή. Η γνωμάτευση, όμως, αποφαίνεται ότι δεν μπορεί να ξαναπάει σχολείο. Μόνη λύση η κατ΄οίκον διδασκαλία. Και πράγματι, ο νομοθέτης την προβλέπει για ειδικές περιπτώσεις και μαζί και τη δική του. Και η χαρά ξαναφουντώνει, καθώς νιώθει ότι αν και η ασθένεια τον έχει καταδικάσει σε ισόβια κατ΄οίκον διαμονή, εκείνος θα δραπετεύει κάθε μέρα μέσα από τα βιβλία, θα ονειρεύεται, θα κάνει ένα από τα όνειρά του πραγματικότητα, να σπουδάσει.

Η πραγματικότητα, όμως, τον προσγειώνει. Είναι Οκτώβρης και ακόμα κανένας εκπαιδευτικός δεν έχει πάει να του κάνει μάθημα. Είναι γραμμένος στο ΓΕΛ της περιοχής του, οι εκπαιδευτικοί αυτού του σχολείου, ανταποκρινόμενοι και στο κάλεσμα των γονιών, αλλά και συναισθανόμενοι την ευαίσθητη κατάσταση του-εξάλλου, είναι ένας μαθητής τους κι αυτός- δηλώνουν την πρόθεσή τους να συνδράμουν. Όμως, η Διοίκηση έχει άλλα μέτρα και σταθμά. “Μας λείπουν εκπαιδευτικοί από τα σχολεία”- τι κυνική ομολογία, τέλη Οκτωβρίου και μετά τις θριαμβολογίες για πλήρη κάλυψη των κενών- “δεν μπορούμε να καλύψουμε την κατ΄οίκον διδασκαλία”, “προηγούνται τα τμήματα των σχολείων”, “ίσως να μη καλύψουμε ποτέ το κενό στη Φυσική”. Και εκεί επανέρχεται το παράπονο της περσινής χρονιάς , μιας χρονιάς που δεν έκανε ούτε μια ώρα φυσική. Ναι! Φυσική. Θεμελιώδες μάθημα για να κατανοήσει ένα φυσικό κόσμο, κομματι του οποίου είναι κι ο ίδιος. Επίσης, θλίβεται για τον εμπαιγμό, εφόσον, για να προάγεται κάθε φορά πρέπει τον Ιούνιο να εξετάζεται σε όλα τα μαθήματα της Α΄και Β΄ομάδας, γραπτά και προφορικά!!!

Από ανακοίνωση της ΔΔΕ μαθαίνει ότι υπάρχουν και άλλοι μαθητές που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Πόσοι ακόμη, άραγε, που δεν έχουν συγκεντρώσει τα απαραίτητα δικαιολογητικά ή ταλαιπωρούνται σε κάποιο νοσοκομείο; Παρ΄ όλα αυτά, καμία εξέλιξη από τότε. Η ανακοίνωση έγινε, η υποχρέωση βγήκε, η λογιστική όμως, αντιμετώπιση των ανθρώπων συνεχίζεται: “πρώτα θα καλυφθούν οι ανάγκες των σχολείων και μετά ο ίδιος”. Του θυμίζει εκείνο που ακούει πολλές φορές στην τηλεόραση από τα χείλη των εχόντων εξουσία : “προτεραιότητά μας οι χαμηλότερες κοινωνικά τάξεις”, εννοώντας τους πλήρως εξαθλιωμένους,αυτούς που δεν έχουν ούτε “ψωμί”, αγνοώντας ότι «Ούκ έπ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος…» , χρειάζεται και “ουρανό”.

Είναι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, λένε. Είναι ένα παιδί, όμως. Ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Δεν επαιτεί, απαιτεί.

Πηγή: selidodeiktis.edu.gr