Δεν θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, γιατί η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα.

Το σύνθημα που βγαίνει από τα χείλη των διαδηλωτών στη Χιλή φανερώνει για άλλη μία φορά πως η επίθεση που δέχεται ο εργαζόμενος, o μαθητής, ο φοιτητής, ο συνταξιούχος δεν έχει σύνορα και η ανάγκη για συλλογικούς αγώνες και άρση των κοινωνικών ανισοτήτων φαντάζει μονόδρομος.

          Η κανονικότητα της σημερινής κυβέρνησης της αριστείας - που μόνο με αντιγραφή και αλλαγές νόμων μπορεί να την πετύχει - έχει:

§  αστυνομική βία, άγρια καταστολή, καταγγελίες για βασανισμούς και παρακολουθήσεις και γενικότερα το δόγμα «νόμος και τάξη» για τους αντιφρονούντες αλλά ευνοϊκές διατάξεις για όσους ελέγχονται για ξέπλυμα χρήματος (την ίδια ώρα που τα σωματεία αντιμετωπίζονται ως εν δυνάμει «εγκληματικές οργανώσεις»), ασυλία σε τραπεζίτες που εμπλέκονται σε θαλασσοδάνεια, εξυπηρετήσεις, παραγραφές αδικημάτων, αθωώσεις και υποβάθμιση σκανδάλων για τους άριστους.

§  συνεχή υπονόμευση των δημόσιων αγαθών και κοινωνικών δομών (αύξηση τιμολογίων ΔΕΗ, αποδόμηση της ΔΕΗ, ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ, ιατρικός τουρισμός στο νοσοκομείο Ιωαννίνων και ιδιωτικοποίηση των δημόσιων νοσοκομείων, ιδιωτικοποίηση της παιδείας, βάση του 10, μείωση επιδόματος θέρμανσης και πολλά άλλα).

§  επανίδρυση του κομματικού κράτους με επέλαση των «αρίστων» σε διοικητικές θέσεις και όχι μόνο (διοικητές νοσοκομείων, ΕΡΤ, ΙΕΠ, πρόγραμμα «κανένα παιδί μόνο», ΕΟΠΠΕΠ, ΕΥΠ, κ.α.)

§  και ακροδεξιούς θύλακες που με συνεχείς δηλώσεις τους (επέτειος 28^ης Οκτώβρη, προσφυγικό – μεταναστευτικό, ΑΣΟΕΕ, επέτειος πολυτεχνείου, ρατσιστικά barbeque κ.α.) κλείνουν το μάτι στο ακροδεξιό κοινό.

          Στην εκπαίδευση τώρα, ο «πρωτοφανής», σύμφωνα με την υφυπουργό κα. Ζαχαράκη, αριθμός αναπληρωτών που έχουν προσληφθεί την φετινή σχολική χρονιά στην εκπαίδευση και ξεπερνά πλέον τις 38.000, μπορεί σε μια πρώτη ανάγνωση να δείχνει την «επιτυχία» της κυβέρνησης να καλύψει τα κενά της εκπαίδευσης αλλά η πραγματική εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Αρχικά, ο αριθμός των προσλήψεων των αναπληρωτών αναδεικνύει από μόνος του τις πραγματικές ανάγκες της δημόσιας εκπαίδευσης αφού αυτός ο αριθμός εκπαιδευτικών λείπει πραγματικά από την τάξη, και παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες των κυβερνήσεων για το αντίθετο με τις συνεχόμενες αντιεκπαιδευτικές ρυθμίσεις των τελευταίων ετών. Επίσης ο αριθμός των 4.500 διορισμών που επίκειται στην ειδική αγωγή, φαντάζει πολύ λίγος αφήνοντας φυσικά να πλανάται το ερώτημα για το τι θα συμβεί στην γενική παιδεία (νομοθετικό πλαίσιο, αριθμός διορισμών, επικαιροποίηση πινάκων και τρόπος διορισμού αναπληρωτών). Τέλος, φανερώνει και την εναρμόνιση της κυβέρνησης με τις επιταγές του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε. για ελαστικοποίηση της εργασίας και στο χώρο της παιδείας (πάνω από το 15% των υπηρετούντων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι αναπληρωτές).

          Με την ανακοίνωση των βάσεων των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων η κυβέρνηση προσπάθησε, χρησιμοποιώντας τις επιδόσεις των μαθητών, να καταδείξει την αναγκαιότητα της βάσης του δέκα (πώς μπορεί να περνάει σε ανώτατη σχολή ένας μαθητής που έγραψε 4 ή 5?). Προσπερνώντας φυσικά το γεγονός ότι ο θεματοθέτης είναι αυτός που καθορίζει την δυσκολία και το είδος των θεμάτων άρα και κατά ένα μεγάλο ποσοστό το πού θα κυμανθούν οι βάσεις. Αδιαφορώντας για τις εκπαιδευτικές ανισότητες που βιώνουν οι μαθητές μας αλλά και για το γεγονός ότι οι μαθητές είναι εγκλωβισμένοι σε ένα διαγωνιστικό – ανταγωνιστικό σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που τους έχει μετατρέψει σε κυνηγούς μορίων. Ο μόνος ρόλος που θα έχει λοιπόν η βάση του 10 είναι να λειτουργήσει σαν ταξικό κόσκινο για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια.

Τέλος, η κυβέρνηση παρουσιάζει ως μόνη λύση για τα κακώς κείμενα της εκπαίδευσης την αυταξιολόγηση της σχολικής μονάδας ή αλλιώς την αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου, την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού και την αυτονομία του σχολείου, με προφανή σκοπό να αποτελέσουν οι εκπαιδευτικοί τους αποδιοπομπαίους τράγους στους οποίους θα φορτωθούν όλα τα δεινά ενός de facto αποτυχημένου εκπαιδευτικού συστήματος και να δημιουργήσουν ένα σχολείο της αγοράς. Και για να αποκτήσει τη συναίνεση της κοινωνίας και του κλάδου ανακοινώνει ότι η αξιολόγηση δεν θα έχει τιμωρητικό χαρακτήρα αλλά θα οδηγεί σε επιμόρφωση. Ξεχνώντας ότι πάγιο αίτημα της Ομοσπονδίας είναι η καθολική, ετήσια επιμόρφωση και αποκρύπτοντας ότι η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας θα οδηγήσει σε κατηγοριοποίηση των σχολείων και κατ’ επέκταση σε συγχωνεύσεις και καταργήσεις. Αλήθεια, χρειάζεται η αξιολόγηση για να αναδειχτεί η αναγκαιότητα για μόνιμους διορισμούς; Χρειάζεται η αξιολόγηση για να καταλάβουμε ότι με έγκαιρη και πλήρη στελέχωση των σχολείων δεν θα χαθούν χιλιάδες διδακτικές ώρες; Χρειάζεται η αξιολόγηση για να καταλάβουμε ότι υπάρχει ανάγκη για μεγάλη αύξηση της χρηματοδότησης της παιδείας; Ή μήπως χρειάζεται η αξιολόγηση για να καταλάβουμε ότι με λιγότερους μαθητές ανά τμήμα, με εξοπλισμένα εργαστήρια πληροφορικής και φυσικών επιστημών, με υλικοτεχνική υποδομή, με σύγχρονες κτιριακές εγκαταστάσεις, με σύγχρονα βιβλία και εκπαιδευτικό υλικό, με βιβλιοθήκες που λειτουργούν, με υποστηρικτικές δομές, θα βελτιωθεί η ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου και η διδασκαλία θα αλλάξει όψη; Γιατί αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα του δημόσιου σχολείου.

          Γνωρίζουμε λοιπόν ότι η κυβέρνηση πιστή στο νεοφιλελεύθερο δόγμα της μας ετοιμάζει για ένα σχολείο της αγοράς, των διακρίσεων και της κατασκευασμένης αριστείας. Η συλλογική αντίσταση πρέπει να είναι η μοναδική απάντηση προκειμένου να αποφευχθεί το δυστοπικό μέλλον που ετοιμάζουν για τα παιδιά μας.